Wonen er mensen in het Emsland? Dan zijn wij die vandaag niet tegengekomen😕. We hebben ruim 73 kilometer gefietst, en als we grof geschat over de hele dag 10 andere fietsers zijn tegengekomen, dan is dat nog ruim geteld…..

Emsland, het gebied van de Grote Leegte. Nou ja, niet helemaal leeg, maar vooral het gebied met heel veel agrarische grond. Eindeloze velden met graan, mais en aardappelen. Een enkele boerderij. En heel af en toe een dorpje waar je dan werkelijk nie-mand tegenkomt. En waar die ene winkel die je zoekt nou weer net gesloten is. En de wegen? Die lopen rechtdoor en zijn vrijwel zonder uitzondering kiiilometers lang.

Voordat je het idee krijgt dat we in een soort ‘living hell’ terecht zijn gekomen…. Dat valt ook wel weer mee. Maar dit deel van de Hanzeroute, dat is (ook volgens de makers van de route) op sommige delen een kwestie van doorbijten. Landschappelijk valt er niet zo heel veel te beleven, en zoals geschreven: het Emsland is voor ons gevoel tamelijk uitgestorven. 

Wanneer we ons gasthof in Werlte verlaten komen we eerst op een 8 km lange weg die ons bij het dorpje Vrees terugbrengt op de officiële route. Waarna we koers zetten naar Markhausen waar we inkopen willen doen, wetend dat het gebied dat daarna volgt niets te bieden heeft. Helaas heeft Markhausen ook niets te bieden dus vervolgen we met lege tassen onze tocht, hopend op betere tijden.

Die betere tijden vinden we na een kilometer of 25 bij het stuwmeer van Thüsfelde. Dit meer is een eeuw geleden aangelegd om de overstromingen van de rivier Soeste tegen te gaan. Hier is zowaar ook een kleine toeristische enclave ontstaan. In het aanwezige klimbos hebben we vandaag niet zoveel zin, maar het terras dat we later tegenkomen kan ons -gegeven de omstandigheden- wel weer blij maken. We dompelen ons vol overgave onder in de Duitse folklore!

Met een afgestampte maag is de rest van de route een makkie. De omstandigheden zijn daarbij top met een licht frisse temperatuur, af en toe wat zon en de wind half in de rug. We zijn al dermate vroegtijdig bij de camping van onze keuze dat we besluiten om nog eens 12 kilometers door te fietsen naar de plek waar we nu zijn, campingplatz Aschenbeck in Dötlingen. En dit nadat we vlak voor Dötlingen zomaar onze eerste echte helling van de vakantie hebben mogen beklimmen!

De camping is eenvoudig maar wel voorzien van de eerste levensbehoeften: een goed terras en een imbiss. Na de welverdiende borrel hebben we onze eigen maaltijd bij de tent bijeen gebroddeld ( zalmmoot, voor wie het weten wil)  en aangevuld met het moois dat de imbiss nu eenmaal te bieden heeft. 

En morgen weer doorr! Het reisdoel is Bremen. Even een contrast met de stilte van de afgelopen dagen 😉 Hier hebben we in het centrum van Bremen een hotel geboekt, want kamperen wordt in deze grote stad vanzelfsprekend een probleempje.