Op het moment van schrijven regent het. Maar dat is niet erg, want we hebben een heel mooie fietsdag gehad. Precies zo’n dag waarvan je thuis al hoopte dat je die zou beleven. Dus ach, een beetje regen kunnen we dan wel handelen…..

Vanochtend duurde de nachtrust tot 07.30 uur. Na een vlot ontbijt en inpak verlaten we camping St. Moritz tegen 09.00 uur. Doel vanaf vandaag is om de rivier Inn te gaan volgen aan de hand van een fietsboekje met het bijbehorende GPX-bestand voor de fietscomputer. De gehele lengte van de Inntalroute bedraagt 520km waarvan wij er naar verwachting zo’n 350km van gaan volgen.  De Inn ontspringt in de buurt van St. Moritz, nabij de beroemde Maloja-pas.  Dus we volgen de rivier bijna vanaf de oorsprong.

Even lekker dalen

Wellicht het grootste voordeel is dat we de Inn dus stroomafwaarts volgen. En dat betekent dat we veel meer zullen dalen dan stijgen. Hoe fijn is dat? Ruim de tijd om te genieten van de prachtige omgeving. Natuurlijk zullen we af en toe op de pedalen moeten, maar het is vooral prettig gematigd dalen, alsof je de hulpmotor aan hebt. En zo geschiedde. We fietsen langs het prachtige meer van St.Moritz. Fotoooooooomomentje!!

Daarna slaan we af naar……. Een rood-wit hek. Route gesloten. Wegens onderhoud. Hebben wij dat…? Koortsachtig overleg, wat moeten we nu? De officiële ( en nu afgesloten) route loopt door een soort kloof, daar kan je niet zomaar op een andere manier doorheen. We bestuderen uitgebreid de landkaart en zien een uitgezette ‘route 65’, die ons waarschijnlijk naar een verderop gelegen dorpje brengt waar we de oorspronkelijke track weer kunnen oppakken. Maar het risico aan dat soort routes blijft wel dat ze vaak meer bedoeld zijn voor mountainbikers, en dat zijn we nu eenmaal niet. Toch maar proberen dan.

Onverwachte verrassing

Het eerste stuk van route 65 is even aanpezen, want erg steil en vol grind. Maar daarna is dat snel vergeten, want we worden getrakteerd op een prachtig bospad met uitzicht op de bergen.Ook passeren we een sfeervol bergmeer waar net enkele sportievelingen een baantje aan het zwemmen zijn. Heel fraai allemaal, een onverwacht cadeautje waar je wel even voor moet werken, maar dan heb je ook wat.

Daarna kunnen we de officiële route weer oppikken, en dat merken we gelijk. Vooral veel Zwitsers maken hiervan gebruik, herkenbaar aan de stoere elektrische bikes die ze hiervoor gebruiken. Wanneer je hier zonder elektrische aandrijving rondfietst, dan ben je eigenlijk wel een bezienswaardigheid. Maar het deert ons niet, we peddelen lekker mee en zien de omgeving prachtige vormen aannemen. Beelden zeggen meer dan woorden:

Zo tokkelen we door, stroomafwaarts met de Inn die hier nog de breedte van een beginnende rivier heeft. De zon schijnt vrolijk, dit is zo’n dag voor een plakboek. Vooruit, nog maar een plaatje!

Plotseling stopt het gelukzalige gevoel: route opnieuw gebarricadeerd. Wegwerkzaamheden. Omleiding. Potverrrrr….. Wat nu weer? We volgen de pijlen die de omleiding aangeven en raken vervolgens hopeloos de draad kwijt. Dat wil zeggen: we volgen keurig de aanwijzingen langs de weg maar belanden op steeds extremere weggetjes en bospaden. En de Inn-route raakt steeds verder weg. Dit kan toch haast niet de bedoeling zijn? Bovenaan een echt zware klim spreken we een mountainbiker aan. Klopt onze route wel? De man rekent ons voor dat we dwars door het bos nog op 13 kilometer moeten rekenen met flinke hellingen. Dat is te veel van het goede…. 

Over de grote weg

Wat dan wel te doen? René vogelt op zijn telefoon uit dat er op vrij korte afstand wellicht een bruggetje is waar we de Inn kunnen oversteken in een zelfbedachte poging om weer op de route terug te raken. We laten ons naar het dorpje rutschen waar dit mogelijk zou moeten zijn. Het bruggetje ligt er inderdaad maar is totaal onbereikbaar voor fietsers met zware tassen. Na het nodige gepuzzel besluiten we dan maar de ‘grote weg’ te nemen in een poging om bij het dorpje Chenez, ons einddoel, te komen.

Nou is die ‘grote weg’ altijd een dingetje. Door onze ervaringen van voorgaande jaren weten we dat je op drukke doorgaande wegen met je fiets niets te zoeken hebt, en dat het in bepaalde landen zelfs verboden is. Maar deze weg ziet er tamelijk rustig uit, al weten we niet in hoeverre er prettig op te fietsen valt. Toch maar de gok nemen, we zien wel wat er gebeurt. En onverwachts worden we getrakteerd op een heeeeeerlijke afdaling over een heel rustige weg. We passeren zelfs enkele haarspeldbochten die ons doen denken aan enkele jaren geleden, toen we de Maloja-pas afdaalden en daar een geweldige kick van kregen.

Ruim 8 kilometer scheren we naar beneden, met volop kans om de omgeving in je op te nemen. Kortom: een onverwacht present! Wanneer we in Chenez aankomen is de camping snel gevonden. En dat is opnieuw een cadeau, want fraai gelegen, met lekkere ruime plaatsen en uitzicht op de bergen. Wat wil je nog meer?

En zo hebben we weer een fijne fietsdag achter de rug. Zo direct gaan we ons potje koken, in de hoop dat de voorspelde regen die inmiddels naar beneden komt daarna klaar is. Morgen weer verder. De weersvoorspelling is nog wat twijfelachtig, maar we zien wel. 

Afstand: 40 km, totaal 201 km.