Het is ergens rond 13.00 uur wanneer we onze fietsen parkeren op het grote statige plein voor de Arena van Verona.  Tadaaaa……Aankomst op het eindpunt van onze fietsvakantie!

Een Duits echtpaar, ook op de fiets, is bereid om de finishfoto te maken en viert even het vreugdemomentje met ons mee. Ruim 1700 kilometer gefietst, geen nare toestanden ondervonden, zelfs geen enkele lekke band…. Hoe mooi wil je het hebben? De trip via Nederland, Duitsland, Oostenrijk, een piepklein beetje Zwitserland en tenslotte Italië zit erop. En het was prachtig.

Op een bankje voor de Arena gezeten laten we het gevoel even over ons heen komen. De laatste etappe is gedaan; een etappe waar overigens niet zo heel veel bijzonders over te melden is. De laatste ruim 40 kilometer voerden ons grotendeels langs het vrij eindeloze Canale Biffis. En bij fietsen langs kanalen is het vrij vaak dezelfde boodschap: Rechtdoor fietsen, ofwel de route bood vrij weinig afwisseling. Dat kan gebeuren.

We werden halverwege de route nog wel even onthaald op 2 stevige heuvels, waarvan eentje met enkele serieuze haarspeldbochten en gemiddeld 8% stijging. Onder de warme zomerzon was dat wel even een klusje. Maar voor het overige was het makkelijk – en toch ook wel een tikkie saai- doorfietsen. In Bussolengo belandden we nog op de weekmarkt (ook maar weer meegenomen) en deden we aan bakkie, alvorens we de laatste 10 kilometers wegtrapten. En dan, na wat gekriskras door de buitenwijken van Verona, staat de eeuwenoude Arena ineens voor onze neus, temidden van een kolkende toeristenzee. 

Even bijkomen

En dat is altijd even schakelen. Komend vanuit de rust van het boerenland nu ineens middenin de toeristische gekte. Na een klein half uurtje uitgeblazen te hebben maken we de laatste kilometers naar de stadscamping van Verona. En alsof het zo had moeten zijn pakken we ook hier nog even een stevige helling mee die er voor zorgt dat we letterlijk doorweekt bij de receptie aankomen. Een kampeerplekje is snel geregeld maar….. wat is dit voor een camping? Enerzijds een unieke camping, gelegen binnen de eeuwenoude muren van het kasteel San Pietro, met uitzicht over de stad. Maar die kampeerplekjes… Die zijn verdeeld over een groot aantal terrasjes die met forse hoogteverschillen schots en scheef over de berg verspreid liggen. Net alsof je een safaripark binnenstapt. En wij hebben zo’n beetje de meest afgelegen plek toegewezen gekregen. Alleen bereikbaar via een wirwar van steile trappetjes. Heel geinig wanneer je met de rugzak bent, maar niet voor twee afgeladen fietsen.

Een betere plek

We slepen de hele handel naar de toegewezen plek om er achter te komen dat onze tent te groot is voor het terrasje. Zachtjes speelt de vraag door ons hoofd waar we aan begonnen zijn. Na een kort onderhandelmoment bij de receptie krijgen we daarna de grootste plaats van de camping toegewezen. En dat is waar we nu zijn. De tent is inmiddels voor de laatste keer opgebouwd, de stoeltjes zijn uitgeklapt, het ergste zweet is opgedroogd…….. En daar zitten Opa en Oma dan…. ( nb: de gemiddelde leeftijd op de camping is 20 jaar😎).

Tenslotte

Terugkijkend hebben we een heel mooie fietsreis gehad. De route van auteur Hans Reitsma ( met wie René onderweg nog heel leuk mailcontact heeft gehad) is fantastisch bedacht en beschreven. We hebben veel gezien, iets te veel slecht maar ook heel goed weer gehad en in een trekkershut, een wijnton, vele pensions en natuurlijk onze tent overnacht. Mooie steden en dorpjes gezien, zelf gekookt en veel gutbürgerlich eten zien langskomen. Kortom: helemaal top!

Ons resteren nog twee daagjes passagieren in Verona, daarna gaan we zondag weer huiswaarts. Voor iedereen die ons gevolgd heeft en berichtjes heeft gestuurd: hartstikke leuk dat je dat hebt gedaan, en wellicht tot een volgend keer! En wanneer je zelf nog op vakantie gaat of bent: geniet ervan!

Dagafstand 42km
Totaal 1721km