Een gek idee: vandaag is de voorlaatste dag van onze rit langs de Hanzesteden. En eerlijk gezegd hebben we dat thema van de Hanze al achter ons gelaten omdat we vanaf vandaag de ‘Berlin – Usedom’ fietsroute volgen, een rit die ons keurig bij het eindpunt in hartje Berlijn zal  afleveren. Voor de oplettende lezers: de naam Usedom viel al eerder in ons verslag als het eiland aan de Oostzeekust waar we 2 dagen overheen gefietst hebben 😊

Waarom dan nu ineens een andere route ? Dat zit zo: de Hanzeroute maakt een zeer ruime bocht om de stad Berlijn heen maar komt er verder niet. De fietsrit zet zich westwaarts voort om – na in totaal 3000 km- weer op het startpunt in Zaltbommel uit te komen. Maar daar hebben wij de tijd niet voor aangezien we zondag weer thuis moeten zijn. Het werk roept vanaf maandag weer!

Nu is het geen straf om op de voornoemde Usedom route te zitten. Landschappelijk is het een mooi gebied waar we doorheen gaan, vooral bijzonder vanwege het ‘golfplaatachtige karakter’ ervan. Vele korte heuveltjes, soms glooiend maar plotseling ook heel venijnig stijl, hetgeen het fietsen nog wel tot een uitdagend klusje maakt. Maar erg fijn is het perfecte asfalt, dat zijn we al een tijd niet meer gewend! Het fietst als een trein, en da’s waarschijnlijk ook de reden dat deze route bij de Duitsers populair is. We komen vele fietsliefhebbers bepakt en bezakt tegen. Op een rustplaats onderweg raken we aan de praat met een gezin uit Berlijn dat de route aan het volgen is. Het commentaar van hen is duidelijk: de Usedomroute kun je goed fietsen, maar de rest van de fietspaden hier is ‘scheisse’ . Duidelijke taal die we op basis van onze ervaringen wel kunnen onderschrijven.

Ook vandaag laat de zon ons niet in de steek. Het is onbewolkt en dus stralend weer, waarbij er een stevig windje staat wat de temperatuur draaglijk maakt. Prima dus om op de trappers te gaan, en dat doen we dan ook met groot plezier. Vandaag is de afstand opnieuw vrij kort, en net als gisteren het gevolg van het feit dat er weinig campings te vinden zijn, laat staan dat die aan onze verlangens voldoen.  Uiteindelijk vinden we via Google de Jatourcamping, gelegen aan het zoveelste meer in dit waterrijke gebied. Onderweg daarnaartoe nemen we weer ruim tijd voor een duik en een lunch, en tegen 4 uur staan we bij de poort van voornoemde camping. 

Daar zit bij de receptie een meneer die zich nog eens moet verdiepen in een studie ‘ hoe ga ik fatsoenlijk met klanten om’. Eerst verlangt hij een dankbare houding van ons vanwege het feit dat we überhaupt op de camping worden toegelaten ( “want zaterdag zijn we helemaal volgeboekt en zou ik u wegsturen”. Nou en? Het is vandaag woensdag). Daarna krijgen we te verstaan dat er voor tentkampeerders geen stroom beschikbaar is. Maar hoe moet dat dan met onze fietsen? “Het is verboden om de fiets op onze camping op te laden”. Heeee, die regel hebben we nog nooit gehoord. Opmerkelijk ook, al die elektrisch fietsen van de vaste kampeerders. Waar laden die dan hun fiets op? Oke, andere vraag: hoe kan ik mijn smartphone dan opladen? De man achter het loket wordt steeds botter… “Geen idee, maar niet bij ons”.

We twijfelen of we door zullen fietsen, maar ja…. Deze meneer  is monopolist dus hebben we niet veel andere keuzes. Uiteindelijk bouwen we toch maar ons tentje op. Nadat de boosheid wat gedaald is zien we wel dat de camping mooi aan het water gelegen is met een ruim privéstrand. En daar is een fijn terras bij een leuke beachbar met een jongedame die wel begrijpt hoe het moet. Een en al vriendelijkheid, en bereidwillig ons te helpen met het opladen van de toch wel noodzakelijke telefoons.

En zo zitten we nu dan voor de laatste avond en nacht op de camping. Een gek idee na de afgelopen weken, waarin we door al het goede weer best vaak hebben kunnen kamperen. Morgen pakken we voor het laatst de tent in ( hopelijk droog), waarna we de laatste 60 km naar hartje Berlijn gaan wegrijden. Tadaaaaaaa…!