Het is 06.30 uur als we zacht getik op het tentdoek horen. Shit, regen. Al snel verandert het getik in geplens, een uur lang komt de regen in grote hoeveelheden naar beneden. In de voortent ontstaat een klein waterballet. Gelukkig blijft het slaapgedeelte droog. Aansluitend breekt het wolkendek open en keert de zon weer terug, eigenlijk zoals we dit nu al een paar dagen hebben meegemaakt. Als we omstreeks 08.30 uur de tent inpakken is deze jammer genoeg nog steeds doorweekt. Daar hebben we vanmiddag nog wel wat werk aan!

lekker soppen in de voortent

Opzij opzij opzij…… We gaan weer een stukje dichter bij Verona komen. Om precies te zijn willen we vandaag het Lago di Garlate zien te bereiken. Dit meer vormt min of meer een zuidelijk gelegen uitloper van het Comomeer en wordt daarmee verbonden via de rivier D’Adda. Maar eerst moeten we oversteken naar Bellagio, aan de overkant van het Comomeer. En daarvoor hebben we de pont nodig.

Om een uurtje of 10 rijden we de camping af, op weg naar de veerboot. Deze brengt ons in een klein kwartiertje naar het schilderachtige Bellagio, in ‘de oksel’ van het Comomeer. Vanaf hier stappen we op de fiets voor het vervolg van de tocht. En gelijk is het weer feest, want na twee dagen van voornamelijk afdalen mogen we hier weer een stuk klimmen. De zon brandt voluit op de bol, dus bovengekomen staan alle poriën weer open en zweten we dat het een feest is.

Na Bellagio wordt de route heel leuk. We dalen af langs de rand van het meer, dat aan deze zijde minder toeristisch is en daardoor veel rustiger. De weg is fraai, deels uitgehakt in de bergwand en biedt mooie vergezichten. Dit is een plezierritje. We tokkelen op ons gemak naar Lecco, de grotere plaats waar het Comomeer ophoudt. Daar aangekomen eten we wat en rijden we de laatste kilometertjes weg naar de camping Rivabella, aan het meer gelegen in een voorstadje van Lecco.

Het oogt hier als een gezellige plek met vooral veel Nederlanders. We krijgen achteraan op de camping een standplaats toegewezen en besteden eerst wat tijd aan het drogen van onze doorweekte spullen. Da’s met deze zonkracht zo gepiept, waarna we ons naar het strandje begeven voor een paar uurtjes zwemmen en luieren.    

En toe kwam de storm

De standplaatsen die direct aan het strandje liggen zijn natuurlijk de mooiste plekken. Als je daar met je caravan staat heb je een fraai uitzicht over het gehele meer en loop je vanuit je voortent zo het water in. Een aantal Nederlandse gezinnen staat met enige trots op deze voorkeursplekken, volledig uitgepakt met alles wat je zo’n beetje in de vakantie denkt nodig te hebben.  Een klein uur later is er van die trots niets meer over……. Binnen no time kleurt de lucht boven het meer inktzwart en breekt er een zware regenbui los.  Enkele minuten later rolt daar een enorme windhoos overheen, gecombineerd met grote hagelstenen. De camping staat letterlijk te stuiteren, het natuurgeweld is korte tijd echt angstaanjagend. We zien dit alles aan vanaf het overdekte terras van de camping.

puin ruimen na de windhoos aan het Lago di Lecco

Wanneer de rookwolken zijn opgetrokken blijken de caravans op de eerste rang het zwaarst getroffen te zijn. Voortenten zijn weggevaagd of volledig kapot gewaaid, auto’s beschadigd door rondvliegend materiaal. Onderdelen van caravans zijn vernield, koelkasten, tafels en stoelen liggen ondersteboven en de betrokken eigenaren zoeken verdwaasd naar hun spullen.

We checken of ons tentje de storm heeft doorstaan, en dat blijkt het geval. Waarschijnlijk omdat we achteraan op de camping staan waren we redelijk beschut. Daarna helpen we een familie met het bergen van de voortent die bovenop de caravan is geklapt en flinke schade heeft veroorzaakt. Toch handig dat René zo lang is ……

Naar de Chinese Italiaan

Door alle commotie besluiten we het avondeten anders te organiseren dan gepland. We wilden zelf gaan koken maar fietsen nu naar een pizzeria in de buurt. Aldaar aangekomen blijkt de pizzatent te worden bestierd door Chinezen die de term ‘fusion cooking’ een geheel nieuwe invulling geven. Een gevalletje ‘Tagliatelle met Ko Loo Yuk’, zeg maar. We hebben grote lol om de kaart waar gigantisch veel mixgerechten op staan en zitten voor een habbekrats (overigens verrassend lekker) te eten. Dat het concept aanslaat blijkt, want het grote restaurant zit afgeladen met Italianen die de kaart ook lijken te waarderen.

Na afloop is er nog een drankje op de camping en sluiten we weer een woelige dag af. Never a dull moment!