Nog een heel klein stukje…. en dan zit onze grote reis er op. Wenen ligt letterlijk in de achtertuin. We bevinden ons nu in KlosterNeuburg, op een ruime 10 kilometer van hier ligt het centrum van Wenen. Morgen hebben we een klein uurtje nodig om bij het standbeeld van Johann Strauss te komen, het geplande eindpunt van onze reis. Daarna hebben we nog een ruime week vakantie om in te vullen. Ons plan is momenteel om door te fietsen naar Bratislava, de hoofdstad van Slowakije. Dan zijn we daar ook maar eens geweest 🙂 Daarna gaan we met de snelboot weer terug naar Wenen om daar nog een paar dagen de toerist uit te hangen.We hebben al kaartjes geboekt voor een klassiek concert in de Goldene Saal van de Wiener Musikverein…. Supergaaf!! Vandaag is er over de etappe van Krems naar KlosterNeuburg eerlijk gezegd niet zo heel veel te melden. We fietsen grotendeels over het vlakke land langs de Donau, en dat onder een stralend blauwe hemel. Zolang je fietst is het goed te doen, maar zodra je even stil staat breekt het zweet je echt aan alle kanten uit. De thermometer loopt weer moeiteloos op tot 33 graden. Om die reden blijven we maar door fietsen, afgezien van een enkele pitstop en een lunch in Tulln. En daardoor zijn we al zeer bijtijds op onze camping DonauPark in KlosterNeuburg.

Over die camping valt trouwens nog wel wat leuks te vertellen. Dit is de camping waar Petra en René op de kop af 30 jaar geleden (!) hebben gekampeerd. We hebben nog fotomateriaal om dit te bewijzen!

Een beeld van 30 jaar geleden

Het veldje waar we toentertijd hebben gestaan bestaat nog steeds, wij staan nu echter op een iets andere plek op deze -overigens zeer nette- camping. De herinneringen aan deze plek gaan zelfs nog wat verder. Op 16-jarige leeftijd is René samen met Jan-Paul en vader en moeder Cluistra op deze plek geweest. Samen met hen bezocht ik toen voor het eerst Wenen en raakte diep onder de indruk van deze prachtige stad.

Omdat er over de etappe zelf niet heel erg veel te melden valt lijkt het me zinnig om nog wat te vertellen over de route in Oostenrijk tot nu toe. Vanaf het Duitse Passau is de toeristische beer duidelijk los op dit traject. Waar het in Duitsland langs de Donau ook drukkig kon zijn is er in Oostenrijk sprake van een toeristenindustrie. De middenstand heeft al langere tijd ontdekt dat er hier geld valt te verdienen. Langs de route stikt het van de verwijzingen naar overnachtingsadressen en eetmogelijkheden. Soms zo veel dat er haast geen touw aan vast te knopen valt. De term ‘Lieber fahrradfreunde!’ valt honderden keren op de reclameborden. Over borden te spreken: de route zelf is überduidelijk bewegwijzerd. Je moet wel een erge ….. zijn om nog fout te rijden. Vele borden wijzen je de weg, waarvan sommige zowat lijken op de bebording die je wel op snelwegen ziet. Soms biedt de route meerdere opties, je kunt dan zelf besluiten of je de linker- of rechterzijde van de Donau gaat fietsen. Jammer genoeg vertelt zo’n bord niet wat de consequenties zijn van zo’n keuze, terwijl dat soms behoorlijk uitmaakt. Zo kozen wij op een bepaald moment voor mega-heuvelachtige rechterzijde terwijl de linkerzijde kilometers lang zo vlak als een dubbeltje was. Ach ja…

Mischien ontstaat door mijn verhaal wel het beeld van een gigadrukke fietroute. Dit behoeft enige nuance. Inderdaad is het op delen van de route soms behoorlijk druk. Vooral in populaire toeristenplaatsen kan het een fietsenmierenhoop zijn. Zo ging René in het plaatsje Melk spontaan het lied ‘Ten Million Bycicles’ van Katie Melua zingen. Maar er waren ook grote delen van het traject waarop je moederziel alleen fietst. Waarschijnlijk heeft dit ook te maken met de cruiseschepen, die fietsers afzetten op leuke trajecten en de boot het werk laten doen op de minder aantrekkelijke gedeelten? Op de route zelf kwamen we vooral veel Italianen en Duitsers tegen; in de toeristenplaatsen vooral hordes Amerikanen (echt veel!) en Aziaten met grote fotocamera’s en kokette parapluutjes.

Morgen dan dus het tussentijdse slotakkoord. Maar nu eerst even slapen…..