Vanochtend bij het opstaan is de eerste blik naar buiten gericht…Is het droog? Yessss, we zien een zonnetje en een halfbewolkte lucht. Prima voor een dagje fietsen. Dus inpakken en wegwezen.

We verlaten ons Gasthof in Ellwangen tegen de klok van 10.00 uur. De fietsen zijn bepakt en bezakt, de bidonnetjes gevuld en het startpunt van de nieuwe fietsdag is ingevuld in de Garmin fietscomputer. We beginnen vandaag aan etappe 12 van de Reitsma route. Vanuit ons hotel navigeert de fietscomputer ons keurig naar het startpunt toe. Maarrr…. Dat startpunt is niet te bereiken, want het ligt middenin een gigantisch bouwterrein. Hier wordt een soort Floriade gebouwd, die vanaf 2026 geopend wordt. De toegang tot de bouwlocatie, die zo’n beetje de halve stad beslaat, is hermetisch afgeschermd voor alle vormen van verkeer. 

Waar gaat dat heen?

Hoe komen we nu bij de route? We puzzelen en proberen diverse opties, totdat de fietscomputer na een herstart ineens aangeeft dat we nu op de koers zitten. Joepie, fietsen maar! Maar tsjonge, wat is die route zwaar. We krijgen de ene na de andere helling om de oren, en ondanks onze hulpmotor moeten we nog stevig bijtrappen. Bovendien waait er vandaag een stormachtige wind die we vol tegen hebben. Dit is hard werken, na een uur zwoegen zakt ons de moed enigszins in de schoenen, helemaal nadat we een mega steile helling van 14% te verduren krijgen die alleen lopend te doen is. Wat gek dat daar helemaal niets over gezegd wordt in het boekje van Reitsma?

We gaan even zitten om uit te blazen en nog eens goed te kijken waar we ons nu bevinden. En dan komen we erachter dat we totaal fout zitten; in feite zijn we, weliswaar via andere wegen, de route van gisteren weer in omgekeerde richting aan het doen…. We hebben teveel blind vertrouwen in ons computertje gehad en te weinig zelf nagedacht. Na enig overleg zit er niets anders op dan weer terug te fietsen naar Ellwangen. En zo kan het gebeuren dat we na 2 uur en 29km fietsen weer voor de deur van ons hotel staan…

En nu wel goed

Een en ander zorgt ervoor dat we ons aanvankelijke plan om naar Dillingen te fietsen moeten bijstellen. Dat zou ons op een dagafstand van 100 kilometer komen te staan, meer dan we nog leuk vinden. Jammer genoeg zit er tussen Dillingen en Ellwangen geen fatsoenlijke camping, dus uiteindelijk besluiten we toch maar weer een pensionnetje te boeken. En dat is nu de plek waar dit verhaaltje geschreven wordt, hotel Krone in Neresheim. Een bijzonder hotel, want het is volledig verlaten…. Zelfs de eigenaresse hebben we niet gezien, we kregen via de intercom bij de gesloten voordeur van haar een instructie hoe het sleutelkastje te openen. Zodoende zijn we in het pand binnengekomen, maar geen idee hoe we morgen een ontbijt kunnen bemachtigen….

Resteert mij te schrijven dat de fietstocht voor het gedeelte dat ‘de echte etappe’ betrof heel mooi was. Zeker na de beklimming van het traject bij de plaats Lauchheim nam het het landschap een totaal ander karakter aan, heel weids met uitgestrekte beboste heuvels. En met de zonnige omstandigheden van vandaag viel er dus veel te genieten. Daar doet de foute keuze bij de start van de route niets aan af.

Hoe nu verder?

Morgen weer verder, dan alsnog gaan we via een korte etappe naar de camping in Dillingen. Daar kunnen we de dan tent drogen en (eindelijk) een wasje draaien. Da’s zo langzamerhand geen overbodige luxe!