Opzij opzij opzij… we gaan weer op pad, na een dagje luieren in Heidelberg. Vandaag willen we ruim 60 kilometers oostwaarts de Neckar gaan volgen. 

En daarmee verlaten we camping ‘Heidelberg’, waar we afgelopen 2 dagen met ons tentje verbleven. Een opmerkelijke camping, in die zin dat het uitzicht op de Neckar hartstikke mooi is maar het rumoer aan de achterzijde ( waar de drukke toegangsweg van Heidelberg loopt) behoorlijk veel overlast geeft. En geluidsoverlast geven ook de rondvaartboten op de rivier, die overdag vrij stilletjes toeristen vervoeren maar ‘s avonds laat plotseling transformeren tot drijvende discotheken. Met enorme zware housebeat dobberen de schepen tot diep in de nacht vlak langs de camping en zorgen ervoor dat vrijwel niemand kan slapen. Ach ja… Maar verder geen kwaad woord over deze camping, waar we ook leuk contact hebben met medefietsers die – net als ons- de Reitsmaroute fietsen.

De Neckar is mooi

Over de fietstocht van vandaag kunnen we kort zijn: die is heel mooi. Je merkt duidelijk dat de Neckar een veel intiemere rivier is dan de Rijn. Hier is geen beroepsvaart en zware industrie, daar is de rivier niet geschikt voor. De natuur is rustige en prachtig, we fietsen vrijwel doorlopend tussen de hoge heuvels die de Neckar omringen. En de dorpjes hebben een groot ‘Märklin gehalte’ met de vele vakwerkhuisjes en knusse straatjes. Kastelen liggen hoog tegen de heuvels, sommigen mooi gerestaureerd.

We fietsen deze etappe dan ook fluitend weg, en dat onder droge omstandigheden. De route is bijna perfect tot vlak voor ons einddoel, het dorpje Obrigheim. Op het beginpunt van het laatste fietspad naar dit dorpje staat een enigszins vage aanwijzing over een wegafsluiting, maar het is ons onduidelijk wat er dan als alternatief wordt geadviseerd. We besluiten de domme Nederlander uit te hangen en fietsen fluitend langs alle afgeplakte borden en hekjes. Bijna 6 kilometer gaat dat goed, Obrigheim hebben we al in het zicht, zie je wel, niks aan de hand tot…. Een afsluiting. En niet zo’n kleintje ook, het is onmogelijk om je met de fietsen langs de zware hekken te wurmen. 

Net terwijl Rene op Google Maps constateert dat er geen andere weg dan ‘terug’ mogelijk is komt er een enorme zandwagen aandenderen. De chauffeur stapt uit en vraagt ons wat we op deze afgesloten weg zoeken. Net op het moment dat we ons schrap zetten voor een uitbrander zegt de man dat hij ons wel kan doorlaten over het afgesloten stuk. We raken aan de praat met de vriendelijke chauffeur, en na zijn halve doopceel zo’n beetje aangehoord te hebben opent hij de hekken voor ons. Zo zijn we met mazzel 5 minuutjes later in Obrigheim in plaats van 14 kilometer op en neer te mogen fietsen!

Op de camping krijgen we vervolgens een fijn plekje toegewezen. Alles top, behalve de horeca die op maandag vrijwel volledig gesloten is. Ook op onze camping, terwijl we ons juist verheugden op het mooie terras wat aangekondigd werd. Uiteindelijk weten we een avondmaaltijd te scoren bij een Turks restaurantje. Op de terugweg plenzen we lekker nat door de regenbui die dan is losgebroken. Een bui die de hele nacht gaat aanhouden en ons morgenvroeg ook waarschijnlijk gaat dwarsbomen bij het inpakken. We zullen zien!